از سنین کودکی، فرزندتان را نزدمتخصص ارتودنسی کودکان ببرید

بهترین روش برای تشخیص اینکه آیا فرزندانتان به ارتودنسی دندان  نیاز دارند یا خیر، ملاقات دوره‌ای با دندانپزشک و حصول اطمینان از مشاوره با متخصص حرفه‌ای در صورت برخورد با مساله‌ای راجع به دهان و دندان که آنها را با معضل مواجه نماید، است. متخصص ارتودنسی یا دندانپزشک باید ظاهر دندان‌ها را بررسی نماید. تمام کودکان باید اولین ملاقاتشان را با پزشک دندانپزشک حوالی سن دو سالگی داشته باشند و همچنین اکثر کودکان باید حوالی سن هفت سالگی، مشاوره اولیه‌ای با ارتودنتیست داشته باشند تا از اینکه آیا نشانه های اولیه‌ای از مشکلات رایج دندان و موقعیت قرارگیری نادرست فک را دارند یا خیر مطمئن شوند. معمولا در سنین بین پنج تا هشت سالگی می‌توان گفت که آیا دندان‌های فرزندتان در حال رشد به شکل نرمال است یا خیر. کودکان در این سن در حالت دندان درآوری ترکیبی هستند، "بدان معنا که آنها هم دندان های دائمی و هم برخی از دندان های شیری  دندان های پیشین بالایی و پایینی و دندان های آسیاب شش سالگی را دارند". اگر این دندان‌ها با کمترین نامرتبی یا بدون نامرتبی دندان در فک پایین، و قرارگیری مناسب فک و دندان های بالایی همراه باشند، با وضعیت نرمالی روبرو هستیم. با این وجود والدین معمولا قادر به تعیین وضعیت نرمال و وضعیتی که ممکن است نیاز به تصحیح داشته باشد، نبوده و بنابراین بررسی های دوره‌ای دندان های کودکان در این سن از اهمیت برخوردار است.

بررسی های دوره‌ای نامرتبی و فضاهای غیر عادی میان‌دندانی

برخی انواع مشکلات ارتودنسی که تحت عنوان بدجفتی (بد قرار گرفتن دندان‌های بالا و پایین) شناخته می‌شود از همان سنین پایین مشخصند، این در حالیست که برخی دیگر در دوران کودکی بی ضرر به نظر می‌رسند ولی در صورت عدم رسیدگی در ادامه می‌توانند بعدها منجر به مسائل جدی شوند. علائم هشداردهنده‌ای که باید مراقب آن‌ها باشید عبارتند از نامرتبی دندان‌ها (که دندان‌ها در هم فرو می‌روند و به هم می‌ریزند)؛ فاصله های دندانی زیاد (که فواصل بزرگی میان دندان می‌تواند مشکلات جویدن را به همراه داشته باشد)، و یا خرابی غیر عادی (که زمانی که یک یا تعداد بیشتری دندان در جای درست قرار نداشته باشند، رخ می‌دهد) . به غیر از یک لبخند غیرجذاب، مسائل دندانی جدی تری می‌تواند در نتیجه این موارد ایجاد شود. " وقتی که دندانی در موقعیتی غیر از مکان مناسب خود در بیاید، هرگز چسبندگی مناسب به لثه را نخواهد داشت  که به این معناست که حفرات لثه‌ای می‌تواند در اطراف دندان های نامرتب ایجاد شود" . این حفرات می‌تواند باکتری های دهان را جمع کرده و منجر به پوسیدگی دندان، بیماری های لثه‌ای و حتی بعدها از دست دادن استخوان فکی شود. نامرتبی یا عدم قرارگیری دندان‌ها در سر جای خود در دندان های شیری یا دندان های دائمی نیز می‌تواند منجر به موارد دیگری، همچون گیر افتادن دندان های در بالای لثه شود. " این دندان‌ها می‌تواند بر دیگر دندان های سالم تاثیر بگذارند. اگر دندان های بالایی بیش از حد جلو بیایند، در برخی موارد تا بالای لب، اور جت رخ خواهد داد ". دندان های پیشین در این موارد بیشتر در معرض آسیب (شکستگی یا ترک خوردگی)، بخصوص در کودکان فعال، هستند.

مراقب موقعیت قرارگیری نامناسب دندان‌ها یا فک‌ها باشید

این مسائل می‌تواند نحوه قرارگیری فک‌ها بر روی یکدیگر را نیز تحت تاثیر قرار دهند و اشکال متفاوتی غیر از حالت عادی قرارگیری فک‌ها را ایجاد نمایند.

برای مثال کراس بایت زمانی رخ می‌دهد که خلاف حالت معمول که دندان های بالایی باید دندان های زیرین را پوشش دهند، این دندان های زیرین است که دندان های بالا را پوشش می‌دهند. " اگر وضعیت دندان‌ها معکوس شود، می‌تواند به جابجایی دندان‌ها و مشکلات لثه‌ای در دندان های درگیر منجر شود" .

از موارد دیگر می‌توان به اپن بایت اشاره نمود که شرایطی است که دندان های بالایی و پایینی به هم نمی رسند و شکل بادام یا بیضی را تشکیل می‌دهند.

آندر بایت به شرایطی اطلاق می‌شود که در آن فک پایینی از فک بالایی جلوتر بوده و معمولا نیاز است تا از منبسط کننده هایی برای قرار گیری در فک بالایی، و بریس های ارتودنسی معمولا در هر دو فک و باتوجه به سن کودک و شدت مشکل استفاده شوند.

بیشتر بخوانید : هزینه ارتودنسی